Nie taki ju¿ m³ody mag przemieszcza³ siê do przodu przed sob¹ widz¹c jedynie ciemnoœÌ. Piasek, wymieszany z kamieniami i ziemi¹ a tak¿e jakimiœ metalowymi elementami mniejszymi od paznokcia u ma³ego palca, chrzêœci³y u jego stóp. Te ma³e elementy mog³y byÌ wszystkim - elementami srebrnych monet lub rzadkimi typami metli. Najpewniej by³y to jednak szcz¹tki po zbrojach i mieczach œmia³ków próbuj¹cych wykraœÌ skarb Linhali. Czasami Eledon uderza³ nogami w kamienie kalecz¹c sobie palce u stóp jednak jego zapa³ nie zmniejsza³ siê a nawet powiêksza³ z ka¿d¹ chwil¹ i ka¿dym zranionym palcem. O dziwo im dalej by³ tym wiêcej widzia³ i ju¿ po kilku minutach odkry³ Ÿród³o œwiat³a - kosê emituj¹c¹ dziwn¹ aur¹ w kolorze którego mag, i ¿aden inny cz³owiek lub stwór, nigdy nie widzia³. Mózg Eledona nie móg³ tego poj¹Ì gdy¿ tak jak to ju¿ bywa nie by³ w stanie wyobraziÌ sobie koloru który dotychczas istnieje i nie potrafi³ ogarn¹Ì tego co tu widzia³. Nagle, bardziej w jego g³owie ni¿ uszach, rozleg³ siê g³os - PodejdŸ tu Eledonie, podejdŸ a dam Ci to czego pragniesz. w nagrodê za to, ¿e nie pragniesz skarbu mej siostry a jedynie artefaktów i ksi¹g dostaniesz t¹ kosê wype³nion¹ m¹ moc¹... PodejdŸ tu o najm¹drzejszy a twe marzenia siê spe³ni¹... - cichy, jak szum lekkiego wiatru, g³os ucich³ i wyszed³ z g³owy Eledona który têpo wpatrywa³ siê w kosê. Ile czasu minê³o? 10 sekund? 10 minut? 10 godzin? A mo¿e to ju¿ 10 dni? Kosa jeszcze mocniej zaœwieci³a nienazwanym dotychczas kolorem zachêcaj¹c maga do podniesienia jej i obrócenia tej jaskini w proch. Ale dlaczwego w jego g³owie wirowa³y tak destruktywne myœli? Tego nie wiedzia³.

Eledon podszed³ do kosy bli¿ej i z³apa³ j¹. Jego g³owê od razu wype³ni³y destruktywne myœli. Widzia³ siebie samego niszcz¹cego ca³¹ jaskiniê dziêki u¿yciu swej potê¿nej umiejêtnoœci opanowania wiatru. Widzia³ jak za pomoc¹ kosy zabija zastêpy elfów i zabiera ich dusze. Nagle wszystko wokó³ zaczê³o p³on¹Ì jak i on sam... jednak nie czu³ bólu a wrêcz przeciwnie - ogieù jedynie go ³askota³ i lekko och³adza³ cia³o. Zauwa¿y³, ¿e otoczenie zaczê³o siê zmieniaÌ i ju¿ po chwili sta³ w doœÌ pustym pomieszczeniu gdzie na podniszczonej kanapie siedzia³ bia³o-w³osy m³odzieniec.Do budynku wesz³a jakaœ elfka i zaczê³a ruszaÌ ustami jednak Eledon nie s³ysza³ s³ów. Nad jej g³ow¹ unosi³y siê czerwone litery lekko faluj¹ce w powietrzu.
Ell, Informatorka Szermierzy Mroku
podobny napis zawis³ nad g³ow¹ m³odzieùca teraz ju¿ le¿¹cego, a nie siedz¹cego, na kanapie.
Hikaru, Infiltrator Szermierzy Mroku
Obraz znowu zacz¹³falowaÌ i zmieniaÌ swój wygl¹d. Tym razem Eledon sta³ w jakiejœ ciemnej komnacie, chyba lochu, w której znajdowa³o siê trzech ludzi odzianych w czarne szaty. Ka¿dy robi³ coœ zupe³nie innego - jeden przygotowywa³ mikstury przy stole alchemicznym, drugi wyjmowa³ z flakoników jakieœ bia³e, niebieskie, czerwone i br¹zowe ob³oczki którymi nasyca³ ró¿ne bronie od mieczy poczynaj¹c a na odwróconych krzy¿ach koùcz¹c. Ten trzeci sta³ i wpatrywa³ siê w jak¹œ kobietê która siedzia³a zamkniêta w celi i rusza³a ustami jednak tak jak i ostatnio Eledon nie s³ysza³ s³ów. Te same napisy pojawia³y siê nad g³owami trzech ludzi.
Halin, Alchemik Mrocznych MagĂłw
Linai, Zaklinacz Mrocznych MagĂłw
Jahil, Organizator Czarnych Mszy
Obraz znowu zafalowaÂł i Eledon staÂł w jaskini jednak innej niÂż poprzednio. Przed nim byÂły trzy przejÂścia a nad kaÂżdym wisiaÂły inne litery.
Szermierze Mroku
Mroczni Magowie
Kontynuowanie Idiotycznej BezstronnoÂści

Obrazy, napisy, rozmazanie i ponownie to samo. Eledon czu³ siê tak jakby jego g³owa mia³a za chwilê wybuchn¹Ì od nadmiaru dziwnych rzeczy które dzisiaj widzia³. Jakby tego by³o za ma³o nagle pojawi³y siê przejœcia a nad nimi kolejne ró¿ne napisy. Eledon nie chc¹c mieszaÌ siê w wojnê miêdzy trójk¹ najpotê¿niejszych bogów kontynuowa³ swoj¹ idiotyczn¹ bezstronnoœÌ. Gdy przeszed³ przez przejœcie zobaczy³... kolejne trzy przejœcia ka¿de podpisane tak samo jak wczeœniej. Niewidzialna si³a popchnê³a go do bezstronnoœci a tam... znowu to samo! Tym razem jednak nie mia³ zdobytej kosy w rêkach. Si³a ponownie pchnê³a go do tego przejœcia i znowu zobaczy³ to samo. Trwa³o to kilka minut gdy nagle rozb³ys³o bia³e œwiat³o oœlepiaj¹c go chwilowo. Le¿a³ na ziemi a nad nim sta³a postaÌ kobiety. To ona emitowa³a t¹ energi¹ która, jak teraz zauwa¿y³ mag, odstrasza³a kilku o¿ywieùców chc¹cych go najpewniej zabiÌ.
- WstaĂą Eledonie - rzekÂła iÂście niebiaĂąskim gÂłosem kobieta.

- Nazywam siĂŞ Yavllana - odpowiedziaÂła mu ta boska istota. - PowinieneÂś mnie kojarzyĂŚ Eledonie. JesteÂś mÂądry i oczytany.
Nawet najwiĂŞkszy idiota powinien wiedzieĂŚ, Âże Yavllana to bogini dobra. OÂżywieĂący powoli zaczĂŞli rozpadaĂŚ siĂŞ w proch i zostaÂły po nich juÂż tylko kupki popioÂłu. To juÂż lekka przesada. Najpierw Aldriel gubi kosĂŞ, teraz pojawia siĂŞ Yavllana a i Linhali zapewne oczekujĂŞ jego przybycia na koĂącu i pilnuje swego skarbu.
- Chcê Ciê prosiÌ drogi Eledonie o pomoc. Wiem, ¿e nie chcesz walczyÌ w imieniu któregokolwiek boga i zrozumiem tw¹ odmowê jednak racz mnie wys³uchaÌ magu o boskiej mocy wiatru - zaczê³a Yavllana - Aldriel roœnie w si³ê i próbuje przej¹Ì t¹ jaskiniê. Linhli pilnuje teraz swego œwiêtego krêgu i nie mo¿e tu walczyÌ dlatego poprosi³a mnie o pomoc. Niestety, nie dajê rady sama i chcia³abym abyœ mi pomóg³ w ochronie skarbu mej przyjació³ki.
Sta³a tak odstraszaj¹c fale o¿ywieùców co sprawia³o, ¿e przez g³owê Eledona przebieg³a myœl "skoro ma tak¹ si³ê to dlaczego prosi mnie o pomoc?"
- OczywiÂście wynagrodzĂŞ Ci wszelkÂą pomoc w tym przedsiĂŞwziĂŞciu czym tylko zapragniesz - dopowiedziaÂła i przysunĂŞÂła siĂŞ do maga nieco bliÂżej.